Φυσικοθεραπεία στα παιδιά που πάσχουν από μυοπάθεια

Αξιολόγηση Μυικό test Η μέτρηση της μυικής δύναμης στα παιδιά που πάσχουν από μυοπάθεια αποτελεί μια απολύτως έγκυρη προσέγγιση στον καθορισμό της εξέλιξης της νόσου, καθώς και στην πρόβλεψη της λειτουργικότητας. Καθώς η μυική αδυναμία αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό όλων των τύπων μυοπάθειας, το μυικό test πρέπει να είναι μέρος της ρουτίνας της φυσικοθεραπευτικής αξιολόγησης. Η συστηματική αυτή δοκιμασία προσφέρει  στοιχεία για την αποτελεσματικότητα του προγράμματος παρέμβασης καθώς και για την πορεία της νόσου. Μέχρι την ηλικία των 7 ετών και με καταγεγραμμένα tests ανά χρόνο μπορεί κανείς να εκτιμήσει την επιδείνωση της μυικής δύναμης ως: ταχεία (>10% απώλεια ετησίως), μέτρια(5%-10% απώλεια) ή ήπια(<5% απώλεια). Οι ακόλουθοι μύες συνήθως ελέγχονται:

-ρομβοειδής -δελτοειδής -πρόσθιος οδοντωτός -μεγάλος θωρακικός -πλατύς ραχιαίος -τρικέφαλος βραχιόνιος -λαγονοψοίτης -τετρακέφαλος -μεγάλος και μέσος γλουτιαίος -πρόσθιος κνημιαίος -κοιλιακοί
Μέτρηση κινητικότητας των αρθρώσεων

Η γωνιομέτρηση των αρθρώσεων πρέπει να γίνει περιοδικά αλλά από τον ίδιο εξεταστή καθώς σε πολλές έρευνες έχουν σημειωθεί ιδιαίτερα μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στους εξεταστές. Η πρώιμη απώλεια της βάδισης οφείλεται πιο συχνά σε παραμορφώσεις και μειωμένη κινητικότητα των αρθρώσεων παρά σε μυική αδυναμία. Η απώλεια της ραχιαίας κάμψης της ποδοκνημικής άρθρωσης, της έκτασης του γόνατος και της έκτασης του ισχίου με τις αντίστοιχες παραμορφώσεις είναι οι πιο συχνές στα παιδιά με μυοπάθεια.

Στόχοι του προγράμματος φυσικοθεραπείας

Τα κύρια προβλήματα που εμφανίζουν τα παιδιά που πάσχουν από διάφορους τύπους μυοπαθειών είναι:

1. Αδυναμία
2. Μειωμένο ενεργητικό και παθητικό εύρος κίνησης των αρθρώσεων
3. Απώλεια βάδισης
4. Μειωμένη λειτουργικότητα
5. Μειωμένη αναπνευστική λειτουργία
6. Ψυχολογικό τραύμα

Μετά από την αξιολόγηση ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να εντοπίσει τα τρέχοντα προβλήματα και βασιζόμενος στην απόλυτη κατανόηση της εξέλιξης της νόσου να προβλέψει τις επόμενες δυσκολίες που θα προκύψουν. Οι στόχοι του προγράμματος περιλαμβάνουν:

1. Αποφυγή παραμορφώσεων
2. Επιμήκυνση της λειτουργικής ικανότητας
3. Εκπαίδευση της οικογένειας
4. Φροντίδα κι έλεγχο του πόνου αν υπάρχει

Η τάση για παραμόρφωση της ποδοκνημικής άρθρωσης σε πελματιαία κάμψη είναι η πρώτη δυσκολία που εμφανίζεται. Οι καθημερινές διατάσεις του αχιλλείου τένοντα καθυστερούν την ανάπτυξη της παραμόρφωσης. Η παθητική ραχιαία κάμψη μπορεί να διατηρηθεί για περισσότερο χρόνο αν το πρόγραμμα διατάσεων γίνεται καθημερινά: 10 επαναλήψεις 10 δευτερ. εκάστη. Οι διατάσεις των καμπτήρων μυών του γόνατος είναι επίσης ιδιαίτερης βαρύτητας. Συνήθως ακολουθούν ρικνώσεις και περιορισμός της κινητικότητας εξ’ αιτίας της βράχυνσης των καμπτήρων των ισχίων. Οι ενεργητικές κινήσεις ενθαρρύνονται αλλά χωρίς αντίσταση, καθώς προκαλείται γρήγορα κόπωση. Ολες οι δραστηριότητες που κινητοποιούν  το παιδί στα πλαίσια των δυνατοτήτων του,  θα πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητας. Ιδιαίτερη φροντίδα θα πρέπει να δοθεί στον κορμό διότι καθώς η βάδιση γίνεται αδύναμη υπάρχουν κίνδυνοι εμφάνισης σκολίωσης. Πρόγραμμα αναπνευστικών ασκήσεων μ’ εκγύμναση του θώρακα και του διαφράγματος καθώς και τεχνικές βρογχικής παροχέτευσης, θα πρέπει να εφαρμόζεται συστηματικά και να εκπαιδευτεί η οικογένεια στην εφαρμογή του.
Ένα επιτυχημένο πρόγραμμα παρέμβασης θα πρέπει να συμβάλλει στην αποφυγή ορθοπεδικών χειρουργείων, στην επιμήκυνση του χρόνου της ανεξάρτητης βάδισης και την διατήρηση του υψηλότερου δυνατού επιπέδου λειτουργικότητας.

…………………………………………………………………………………………………….